Γεια σας γαριδάκια!
Τι κάνετε; Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Σήμερα με αφορμή μάλιστα ένα podcast που βρήκα πολύ ενδιαφέρον (She Thrives Radio for anyone interested) είπα να τα πούμε λίγο για ένα θέμα γνωστό παρόλα αυτά ίσως όχι με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Και τι εννοώ; Simple, let's talk about the summer body mentality. Kαι όπου ακούμε καλοκαίρι πιθανότατα να έχει πεταχτεί μία μικρή, τοοοσοδούλα φουσκίτσα μέσα στο κεφάλι μας: πώς θα βγω στην παραλία; Και δωστου δίαιτες και γυμναστική της τελευταίας στιγμής, και πίεση γύρω από το φαγητό, και να δοκιμάζουμε μαγιό ξεφυσώντας και, και, και... νομίζω όλοι το νιώσαμε λίγο αυτό.
Γιατί όμως μπαίνουμε σε αυτή τη λογική; Γιατί θεωρούμε ότι για να βγούμε και να απολαύσουμε μια μέρα στην παραλία πρέπει οπωσδήποτε να βγούμε με σώμα μοντέλου, με σώμα γυμνασμένο σαν να ήταν η γυμναστική μέρος της ζωής μας από τη μέρα που γεννηθήκαμε; Γιατί μπαίνουμε στη διαδικασία να πιέζουμε το σώμα μας για να κάνουμε κάτι τόσο απλό, να βγούμε στην παραλία, να κολυμπήσουμε, να παίξουμε, γενικά να περάσουμε όμορφα. Δυστυχώς έχουμε μπει σε μία διαδικασία όπου μας ενδιαφέρει περισσότερο τι θα δείξουμε στον υπόλοιπο κόσμο και τι έχει να πει για εμάς από το να είμαστε εμείς οι ίδιοι καλά και να περάσουμε καλά χωρίς έγνοιες και σκοτούρες.
Αλλά υπάρχει γενικότερα αυτή η λογική, για να μην νομίζουμε ότι είναι όλα μέσα στο κεφάλι μας. Τι θα παρατηρήσετε στα άρθρα ενός περιοδικού ή στη διαφήμιση που θα σας πετάξει στο google; Ας δούμε μερικά παραδείγματα: " The ultimate summer body how to", " Πως να χάσετε κιλά λίγο πριν το καλοκαίρι", "Τα μαγιό για την παραλία, έχεις τον κατάλληλο σωματότυπο;", " Πως να φτιάξετε το τέλειο σώμα για την παραλία" κλπ. Με λίγα λόγια ζούμε μέσα σε μια κοινωνία που επιτρέπει αυτή τη λογική της "δημιουργίας" του τέλειου σώματος προωθώντας τη συνέχεια, μόνο για να καταλήξεις να κάνεις τα πάντα όπως ακριβώς σου υποσχέθηκαν ότι πρέπει να τα κάνεις για να αποκτήσεις το "τέλειο summer body", και αμέσως μετά να σου πετάξουν ξερά ότι δεν είναι αρκετό.
Έχουμε άραγε σταματήσει για μια στιγμή να κυνηγάμε κοινωνικά πρότυπα που μας έχουν επιβληθεί και έχουμε αναρωτηθεί αν το γεγονός ότι κάθε φορά που ακούμε τη λέξη "καλοκαίρι" και "παραλία" εξωτερικεύει όλες αυτές τις ανασφάλειες που μας προσφέρει απλόχερα η κοινωνία; Διότι ναι, ζούμε μέσα σε μια καταναλωτική κοινωνία η οποία τρέφεται από τις δικές μας ανασφάλειες, μήπως ήρθε λοιπόν η ώρα να αναρωτηθούμε από που και πως προέρχονται αυτές οι ανασφάλειες μας που δεν μας αφήνουν να βγούμε στην παραλία χωρίς να ρουφάμε το κοιλάκι μας ή να καλυπτόμαστε με ρούχα;
